W Polsce nie ma obowiązku szczepienia kotów przeciw tej chorobie, jednak, jeśli nasz mruczek wychodzi na dwór, lepiej ochronić go przed ryzykiem zachorowania. Szczepionka przeciwko wściekliźnie wiąże się jednak z ryzykiem powstania mięsaka poszczepiennego. Przeciw wściekliźnie szczepimy koty po 16 tygodniu życia i powinno być wykonane dopiero w 3 tygodnie po drugim szczepieniu przeciw kociemu katarowi i panleukopenii, a następne powtarzamy je co 2 lata. Kot niewychodzący jest minimalnie zagrożony kontaktem z wścieklizną, jednak zdarzają się przypadki, gdy do mieszkania dostanie się zarażony wścieklizną nietoperz, który pogryzie naszego zwierzaka. Jeśli wiemy, że takie zdarzenie może mieć miejsce w naszym domu, nie ryzykujmy i zabezpieczmy mruczka przeciwko wściekliźnie.

Kolejna szczepionka, która wiąże się z ryzykiem wystąpienia mięsaka poszczepiennego, dlatego unikajmy podawania jej kotom, u których nie jest to niezbędne. Jakim kotom lepiej ją podać? Kotom wychodzącym, żyjącym w dużych skupiskach zwierząt, kotom przeznaczonym do krycia. Wirus białaczki przenosi się przez kontakt z krwią, śliną itp. Bardzo ważne jest, aby przed szczepieniem na tę chorobę wykonać test w kierunku obecności wirusa we krwi – szczepionkę można podać dopiero, gdy wynik tego testu jest ujemny! Po pierwszym szczepieniu należy zrobić powtórkę po około miesiącu i później szczepić kota co 1-3 lata. Pierwsze szczepienie najlepiej wykonać u kota kilkumiesięcznego.

Ponieważ szczepionka ta nie jest wysoce skuteczna, a ponadto obserwuje się stosunkowo częste skutki uboczne w postaci nieprzyjemnych reakcji poszczepiennych (gorączka, bóle w miejscu iniekcji, utrata apetytu), przeciw chlamydiozie szczepimy koty wychodzące oraz żyjące w dużym zagęszczeniu zwierząt. Szczepionkę podaje się wraz z pakietem podstawowym (koci katar i panleukopenia).

Szczepionka przeciw grzybicy nie jest szczególnie skuteczna, jednak można stosować ją pomocniczo w leczeniu grzybicy (zwłaszcza w dużych skupiskach zwierząt).